Prof. Ewaryst Jaskólski (ur. 1932 r. w Murzynku; zm. w Olejnicy 2007, pochowany we Wrocławiu)
Wybitny specjalista w dziedzinie kultury fizycznej, profesor AWF Wrocław, jeden
z pionierów judo w Polsce oraz twórca i organizator tej dyscypliny sportu we Wrocławiu. Trener, sędzia, naukowiec i wychowawca wielu pokoleń sportowców
i instruktorów.Ukończył studia w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu w 1954 roku. W 1963 roku uzyskał stopień doktora nauk o kulturze fizycznej na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie, a w 1987 – stopień doktora habilitowanego. Tytuł profesora został mu nadany w 1998 roku.
Swoje życie zawodowe związał z wrocławską AWF, gdzie przechodził wszystkie szczeble kariery akademickiej: od asystenta, przez adiunkta, docenta, profesora nadzwyczajnego, aż po profesora zwyczajnego. Pełnił również liczne funkcje kierownicze – był m.in. kierownikiem zakładu, katedry oraz w latach 1985–1988 prorektorem ds. nauki. Jego działalność naukowa koncentrowała się przede wszystkim na biomechanicznych podstawach judo oraz na teorii i metodyce sportów walki. Był jednym z pierwszych badaczy w Polsce, którzy w sposób systematyczny i naukowy analizowali ruch w judo, przyczyniając się do rozwoju nowoczesnej dydaktyki tej dyscypliny. Łączył działalność naukową z praktyką trenerską i szkoleniową, co zaowocowało stworzeniem solidnych podstaw merytorycznych pod rozwój judo akademickiego i wyczynowego. Posiadał 4 dan
w judo.
Był założycielem i pierwszym trenerem klubów TKKF Pantomima Wrocław (1958) oraz AZS Wrocław (1959), które odegrały istotną rolę w rozwoju judo na Dolnym Śląsku. Był trenerem oraz sędzią reprezentacji Polski na Akademickich Mistrzostwach Świata w judo: w Lizbonie (1968) oraz Londynie (1972).
W latach 1981–1985 pełnił funkcję członka Zarządu Polskiego Związku Judo (PZJudo), aktywnie uczestnicząc w pracach organizacyjnych i szkoleniowych na szczeblu krajowym. Do jego najważniejszych wychowanków należą m.in. Ksawery Borowik – siedmiokrotny mistrz Polski, oraz Adam Bęś – dwukrotny mistrz kraju. Był nie tylko trenerem, ale i mentorem, który kształtował nie tylko umiejętności sportowe, ale również postawy etyczne swoich podopiecznych. Jego dorobek naukowy obejmuje około 100 publikacji, poświęconych głównie teorii, metodyce i biomechanice judo. Publikował zarówno w krajowych, jak i zagranicznych czasopismach specjalistycznych. Oprócz judo interesował się także obozownictwem, narciarstwem i kajakarstwem, które również traktował jako ważne elementy kształcenia w zakresie wychowania fizycznego i sportu.
Cieszył się uznaniem nie tylko w Polsce, ale i za granicą – regularnie zapraszany jako ekspert i konsultant, brał udział w międzynarodowych konferencjach i projektach szkoleniowych. Współpracował z ośrodkami sportowymi w Austrii i Słowenii, gdzie prowadził m.in. letnie szkoły judo dla dzieci, przyczyniając się do rozwoju tej dyscypliny również poza granicami kraju. Jego wkład w rozwój judo, sportów walki oraz kultury fizycznej w Polsce jest nie do przecenienia.
Pozostaje postacią powszechnie szanowaną – zarówno w środowisku akademickim, jak i sportowym – jako wybitny autorytet, pedagog i pionier nowoczesnego podejścia do nauczania i trenowania judo.
Otrzymał wiele odznaczeń i nagród: naukową II i III stopnia (1976, 1979 i 1990), Srebrny i Złoty Krzyż Zasługi (1971, 1973), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1983), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1984), Honorową Odznakę Polskiego Związku Judo (1964).