Niespełna dwa miesiące temu prof. dr hab. Zbigniew Naglak obchodził jubileusz 90-lecia urodzin. Z tej okazji pragniemy przypomnieć sylwetkę i dokonania Pana Profesora.
Prof. dr hab. Zbigniew Naglak urodził się 11 grudnia 1930 roku w Krotoszynie. Po ukończeniu Liceum im. Hugona Kołłątaja w Krotoszynie w latach 1950–1953 studiował w Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.
Po zakończeniu studiów, rozpoczął pracę jako nauczyciel akademicki na stanowisku asystenta w Zakładzie Zespołowych Gier Sportowych uzyskując stopnie naukowe w zakresie nauk o kulturze fizycznej, ze specjalności teoria sportu: w 1956 r. uzyskał stopień magistra, w 1967 r. – doktora nauk o kulturze fizycznej, w 1989 r. – doktora habilitowanego i profesora nadzwyczajnego, a w 1995 r. – tytuł profesora zwyczajnego.
Zajmował się badaniami w zakresie poznawania gry sportowej oraz procesu treningowego osób uzdolnionych do wielopodmiotowych działań.
Był współtwórcą: programu kształcenia z zakresu teorii sportu; wykorzystania prakseologicznych wskazań do badania i usprawniania procesu treningowego w wieloetapowym kształceniu sportowców; pionierskiej koncepcji zastosowania piłek edukacyjnych na poziomie zintegrowanego kształcenia dzieci.
Posiadając wykształcenie zawodowe (trener sportu klasy mistrzowskiej) wprowadził do I ligi państwowej studencką drużynę specjalizującą się w grze w piłkę ręczną. W tej dyscyplinie sportu współdziałał z zespołem studentek, które osiągnęły najwyższe lokaty we współzawodnictwie krajowym (trzykrotny Mistrz Polski). Jako wieloletni prezes Dolnośląskiego Związku Piłki Ręcznej wraz ze studentami i absol- wentami WSWF we Wrocławiu doprowadził do rozwoju gry w piłkę ręczną na tym terenie. Był wieloletnim działaczem uczelnianego Klubu Sportowego, członkiem założycielem Międzynarodowego Towarzy- stwa Naukowego Gier Sportowych.
Profesor Zbigniew Naglak brał udział w tworzeniu podstaw teoretycznych – wyłonionej z teorii sportu – teorii treningu sportowego. Jest autorem pierwszego podręcznika akademickiego pt. „Trening sportowy. Teoria i praktyka”, którego trzy wydania ukazały się w nakładzie 26 tys. egzemplarzy oraz m.in. m.in. podręczników: Społeczne i metodyczne aspekty sportu klasyfikowanego, Zespołowa gra sportowa, Teoria zespołowej gry sportowej, kształcenie gracza, Nauczanie i uczenie się gry wielopodmiotowej na wstępnym etapie, Metodyka trenowania sportowca.
Stworzył typologię odmian sportu (podział na sport klasyfikowany i nieklasyfikowany) wraz z charakterystyką dyscyplin sportowych, uwzględniającą istotę współzawodnictwa.
Osiągnięcia naukowe i dydaktyczne prof. Zbigniewa Naglaka są imponujące. wykraczają poza statystyczne dokonania autorskie, i które, poprzez ich wartości naukowe i społeczne, można oceniać w ponadczasowym wymiarze.
Dokonał szczegółowej charakterystyki gry wielo- podmiotowej, z wyraźnym ukierunkowaniem na prakseologiczną koncepcję jej poznania.
Opracował założenia teoretyczne i metodyczne etapizacji treningu sportowego ze szczególnym uwzględnieniem kształcenia gracza, przyjmując koncepcję uwzględniającą wiek rozwojowy, rozmiar dyspozycji oraz cele etapu. Etapizacja stała się podstawą przygotowania programu kształcenia uzdolnionych sportowców.
Uczestniczył w opracowaniu prakseologiczno-systemowej koncepcji badania i usprawniania treningu sportowego.
Kierował zespołem naukowo-metodycznym, pracującym na rzecz kadr narodowych przy Polskim Komitecie Olimpijskim.
Organizował i prowadził wiele konferencji naukowych z zakresu kierowania treningiem sportowym, które ze względu na poziom i skalę były przedsięwzięciami o europejskim wymiarze. Nie bez powodów zaczęto mówić o wrocławskiej szkole teorii treningu sportowego.
Wypromował 13 doktorów nauk o kulturze fizycznej. Jest autorem w 76 publikacji oraz 8 książek.
Pracując ponad 55 lat w naszej Uczelni pełnił wiele funkcji m.in.: kierownika Zakładu, kierownika Katedry oraz Prorektorów (ds. Nauki, ds. Dydaktyki, oraz ds. Studenckich i Sportu Akade- mickiego), Dziekana Wydziału Wychowania Fizycznego.
Był również przez wiele lat przewodniczącym Komitetu Wy- dawniczego oraz Przewodniczącym Senackiej Komisji Historii Uczelni.
W uznaniu zasług otrzymał m.in. Medal Komisji Edukacji Narodowej, Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, ponadto otrzymał Medal „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Medal „Zasłużony Nauczyciel PRL” oraz Laur Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu. Za działalność społeczną został odznaczony Diamentową Odznaką Związku Piłki Ręcznej w Polsce oraz Złotą Odznaką AZS.
Przeszedł na emeryturę w 2007 roku, pracując nadal na Uczelni, odszedł z pracy ostatecznie 31.07.2015 roku.
Regina Kumala
Elżbieta Radziwon
