Rektor w latach 1973-1981. Na uczelni pracował w latach 1952-2007.
Urodził się l października 1924 r. w Starej Wsi. Po ukończeniu liceum pedagogicz- nego we Wrocławiu podjął studia wychowania fizycznego (magister wychowania fizycznego, 1952), a nieco później studia pedagogiczne na Uniwersytecie Wrocław- skim (magister pedagogiki, 1959). Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskał w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1962). Stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych otrzymał na Uniwersytecie Jagiellońskim (1970), w 1977 r. uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego. Od 1991 r. był profesorem zwyczajnym. W Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego we Wrocławiu pracował od 1952 r.
W latach 1969-1995 był kierownikiem Katedry Nauk Pedagogicznych, następnie Katedry Nauk Humanistycznych. Jednocześnie w latach 1969–1970 sprawował funkcję dziekana, a w latach 1970–1973 prorektora ds. nauki. Od 1973 do 1981 r. jako pierwszy absolwent – wychowanek wrocławskiej Akademii Wychowania Fizycznego – piastował zaszczytne stanowisko rektora macierzystej uczelni.
Jego działalność naukowo-publicystyczną można podzielić na dwa etapy: przed habilitacją i po habilitacji. We wcześniejszym okresie wyraźnie dominują prace z zakresu pedagogiki ogólnej, m.in. problematyka czytelnictwa młodzieży robotniczej, zainteresowania w czasie wolnym uczniów szkół zawodowych, humanistyczne podstawy kształcenia kulturalnego młodocianych robotników. Po 1970 r. przeważa naukowo-badawcza problematyka pedagogiki kultury fizycznej, m.in. pedagogiczne aspekty wychowania fizycznego i sportu szkolnego, eksperymentalne klasy i szkoły sportowe w szkolnictwie, źródła trudności w pracy nauczycieli wychowania fizycznego, refleksje nad kształceniem nauczycieli na uczelniach wychowania fizycznego, wychowawcze wartości samorządności studentów uczelni wychowania fizycznego. Od powstania Komitetu Nauk o Kulturze Fizycznej przy Sekcji Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk na początku lat 80. do 1998 r. był jego członkiem bądź wice- przewodniczącym. W latach 1986–1990 był również członkiem Komisji Oceny i Od- bioru Prac Naukowych koordynatora I stopnia Centralnego Programu Badań Podsta- wowych, będąc jednocześnie recenzentem programu „Kultura fizyczna w kształtowaniu sposobu życia, zdrowia i sprawności fizycznej społeczeństwa”.
Do ważniejszych osiągnięć dydaktycznych należy zaliczyć jego starania o powoła nie na uczelni drugiego wydziału (turystyki i rekreacji). Utworzono go w 1976 r. Przetrwał jedynie do początku lat 80.
W latach 1973–1981 pełnił funkcję radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej we Wrocławiu, przewodniczącego Komisji Oświaty i Kultury Fizycznej, członka Prezy- dium WRN. Był konsekwentnym zwolennikiem zwiększenia kształcenia kadr kul- tury fizycznej nie tylko na potrzeby Wrocławia i Dolnego Śląska, ale także nowo powstałych województw w Polsce, pod warunkiem powiększenia bazy szkolenio- wej o nowe tereny. W tym kierunku czynił starania o przejęcie Stadionu Olimpij- skiego i innych wolnych obiektów w mieście przeznaczonych na cele dydaktyczne bądź mieszkalne dla młodej kadry naukowej, zawodników i studentów. Był zało- życielem KS AZS AWF Wrocław w 1976 r., a od 1984 do 1993 r. jego prezesem. Był też inicjatorem trwającej ponad 30 lat wymiany sportowej z włoskimi akade- mickimi klubami sportowymi. Oprócz aktywności na niwie sportu akademickiego odnowił na początku lat 90. swoje dawne zainteresowania problematyką samo- rządności młodzieżowej. Od 1993 r. był m.in. inicjatorem ogólnopolskich obozów integracyjnych samorządów studenckich uczelni wychowania fizycznego, wykła- dowcą, współautorem materiałów szkoleniowych z zakresu samorządności – ich wydawcą i popularyzatorem w ramach programu kształcenia nauczycieli wycho- wania fizycznego (wykłady i seminaria z pedagogiki).
Zapisał się jako znakomity gospodarz i budowniczy wrocławskiej AWF. To dzięki jego zaangażowaniu uczelnia wzbogaciła się o ośrodki dydaktyczne w Olejnicy i Zieleńcu, liczne domy asystenta oraz tereny Stadionu Olimpijskiego.
Wyróżniony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodze- nia Polski, Medalem „Zasłużonych dla miasta Wrocławia”, a także Medalem „Pro scientia et societate” przyznanym przez Kolegium Rektorów Wyższych Uczelni Wrocławia za „rozwój uczelni i wkład pracy w integrację wrocławskiego środowiska naukowego” w 1987 r. Otrzymał także Laur AWF we Wrocławiu (2006).
Jest autorem, współautorem bądź redaktorem około 200 prac. Wypromował po- nad 500 magistrów wychowania fizycznego i pedagogiki wczesnoszkolnej, 12 dok- torów wychowania fizycznego. Uczestniczył w 33 przewodach doktorskich i 22 prze- wodach habilitacyjnych oraz profesorskich, także jako superrecenzent powoływany przez Centralną Komisję ds. Tytułów Naukowych Polskiej Akademii Nauk.
Był honorowym prezesem KS AZS AWF. Wspierał radą i pomocą samorząd stu- dencki uczelni, a oprócz tego pozostawał wierny swoim wieloletnim zainteresowa- niom – muzyce klasycznej i literaturze marynistycznej.
Zmarł 11 września 2010 r. Jest pochowany na cmentarzu Osobowickim we Wrocławiu (pole nr 48).
Edward Wlazło
Źródło:
- Kulmatycki Lesław (oprac.) Księga profesorów Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, Wyd. II, AWF Wrocław, 2016.
